VARIOUS

PURPOSE | Contact | PORTUGUESE | ITALIANO | FRENCH | PORTU REVS | LYNX | VISITA | INTRODUCION | FRENCH | Photo2  | Photo3  | Photo4  | ITALI REVS | SPANISH  | EXTRA | NOTICIAS | The <B><font CLASS="bigtitle">COOLEST</font></B> Games Ever Made







http://www.google.es/search?biw=771&hl=es&q=HANDKE&btnG=B%C3%BAsqueda+en+Google&meta=lr%3Dlang_es


LINK TO ALL SPANISH LANGUAGE MATERIAL ON HANDKE...


http://www.google.it/search?biw=771&hl=it&q=HANDKE&btnG=Cerca+con+Google&meta=lr%3Dlang_it


LINK TO ALL ITALIAN MATERIAL ABOUT HANDKE


http://www.google.fr/search?hl=fr&q=PETER+HANDKE&btnG=Recherche+Google&meta


LINK TO ALL FRENCH MATERIAL ABOUT HANDKE


http://www.google.pt/search?hl=pt-PT&q=PETER+HANDKE&btnG=Pesquisa+Google&meta=lr%3Dlang_pt


LINK TO ALL PORTUEGESE MATERIAL


http://www.google.ro/search?hl=ro&q=PETER+HANDKE&btnG=Caut%C4%83&meta=lr%3Dlang_ro


LINK TO ROMANIAN HANDKE MATERIAL


http://www.google.com.mx/search?hl=es&q=PETER+HANDKE&btnG=B%C3%BAsqueda+en+Google&meta=cr%3DcountryMX





====================================================
http://www.bibliomonde.com/pages/fiche-auteur.php3?id_auteur=367
Peter Handke
ecrivain de langue allemande, de reputation internationale
Ne 1942 a Griffen dans une famille de petits paysans autrichiens. Sa mere est d/origine slovene. Il n/a pas de pere connu. Sa mere se marie. C/est son beau-pere (un alcoolique qu/il deteste) qui lui donne un nom et quatre freres et sÃ…“urs. Son enfance est marquee par la guerre.
Il commence a ecrire a l/ge de 16 ans. Lorsque la maison d/edition Suhrkamp accepte son premier roman Les Freulons (1965), il interrompt ses etudes de droit qu/il etait sur le point de terminer et menera des lors une existance d/ecrivain independant.
En 1966, instantanement, il devient celebre par le succes de sa piece de thetre Outrage au public et par le scandale qu/il provoque en attaquant les principes esthetiques du Groupe 47, un cercle d/ecrivains et de critiques qui, jusque-la, dominait incontestablement la litterature de langue allemande d/apres-guerre.
= Le paradoxe de l/etonnant parcours de Handke au firmament litteraire reside en ceci que cet auteur a la celebrite internationale, qui avait fait en 1966 une entree provocante avec sa piece Outrage au public et le coup d/eclat de son discours agressif au congres du Groupe 47, alors la plus prestigieuse organisation d/ecrivains en Allemagne, ne semble plus aspirer aujourd/hui qu/a effacer sa reputation initiale en se gommant lui-meme de plus en plus dans ses textes, tout en n/ecrivant qu/au plus serre de son experience. Promptement accuse par ses adversaires, de ne chercher que sa propre publicite, Handke, tel un personnage des films de son ami Wim Wenders (dont il a ete plusieurs fois le scenariste, de Faux mouvement aux Ailes du desir), arpente a present les chemins de l/Europe ou se baigne dans ses fleuves, homme sans adresse, solitaire, a la recherche d/une verite essentielle, qui serait l/etre meme du langage dans l/immediatete de la sensation. = (extrait d/un article de Michel Contat, Le Monde, 9 decembre 1988)
Il multiplie les ecrits, romans, pieces de thetre, essais et obtient presque tous les grands prix litteraires autrichiens et allemands. Il signe des scenario de films pour le realisateur Wim Wenders, lequel adapte plusieurs des romans d/Handke. Il a vecu a Salzbourg, a Düsseldorf, a Berlin. En 1991, il s/installe a Chaville, pres de Paris.
= C/est en des termes polemiques que l/ecrivain autrichien Peter Handke, d/origine slovene par sa mere, exprimait lui aussi son point de vue sur Mitteleuropa : =L/Europe centrale : c/est une notion qui n/a pour moi qu/un sens meteorologique. J/y ai bien pense pendant mes longues promenades dans les Alpes juliennes. Lorsque j/etais dans le sud des Alpes et que je regardais les nuages qui couronnaient les sommets, je songeai a l/Europe centrale comme a un pays sis de l/autre cote, ou tombait la pluie et ou sevissait le brouillard. Je me disais : tu vois, toi tu es du nord, et dans le karst le vent souffle, le soleil brille, il y a des pins et des figuiers... L/Europe centrale - terme que je n/emploierais jamais avec une connotation ideologique - c/est une chose qui est liee a des phenomenes de climat.= Handke reglait ainsi ses comptes, a sa maniere, avec tout ce qui l/avait contraint de quitter l/Autriche et d/emigrer a Paris. = Predrag Matvejevitch l/article complet
La crise yougoslave lui font redecouvrir ses racines slaves. En 1991, il prend position contre l/independance de la Slovenie dont il est originaire. En 1996, il prend l/opinion publique occidentale a rebrousse-poils en soutenant sans reserve pour le peuple serbe. Il quitte l/eglise catholique pour protester contre la position du Vatican dans le conflit.
= Peter Handke, pro-serbe convaincu, accuse l/OTAN de perpetrer un =nouvel Auschwitz= en Yougoslavie. =L/OTAN est desormais parvenue a un nouvel Auschwitz=, a-t-il declare dans une interview au quotidien allemand Sueddeutsche Zeitung. =a l/epoque, il s/agissait de robinets de gaz et d/executions d/une balle dans la nuque, aujourd/hui, ce sont des computer-killer a 5000 metres d/altitude=, poursuit-il. La morale, a encore declare l/ecrivain et dramaturge, est =devenue dans cette guerre un autre mot pour designer l/arbitraire=. Peter Handke revendique haut et fort son enrolement dans la cause serbe. =etre pro-serbe represente pour moi une distinction honorifique=, declare l/ecrivain… = (La Republique des lettres, 1999)
Parmi ses Ã…“uvres
Milos Sobaic (La Difference, 2001) : Un essais sur le peintre yougoslave.
Par une nuit obscure je sortis de ma maison tranquille (Gallimard, 2000) Le pharmacien de Taxham, faubourg de Salzbourg, raconte a l/ecrivain-narrateur l/etrange voyage qui l/a mene a l/improviste, a l/aventure, des mois durant, depuis l/Autriche jusqu/en Andalousie. Parti solitaire et muet, il en est revenu eveille et serein, apres un parcours apparemment arbitraire qui fut en somme initiatique. Jamais le grand ecrivain autrichien n/a sans doute mieux allie le romanesque a la poesie. a propos du livre
Bienvenue au conseil d/administration (Gallimard, 1998) Des textes parodiques (ecrits dans differents styles, juridique, Far-West, a la Kafka…) ayant tous pour sujet la mort violente.
Preparatifs d/immortalite (L/Arche, 1998)
Mon annee dans la baie de Personne (Gallimard, 1997) Voyage interieur, somme de souvenirs et d/experiences du present, tentative de decrire le banal et le quotidien.
L/Heure ou nous ne savions rien l/un de l/autre (L/Arche, 1997) : Piece de thetre : Le = personnage = principal de cette piece est une place publique. Une place comme celle qui se trouve devant le Centre Commercial du Mail sur le plateau de Velizy, a laquelle Handke a dedie ce texte. Mais cela pourrait etre n/importe quelle place, et par consequent les individus qui la traversent sont des plus divers.
Les gens deraisonnables sont en voie de disparition (L/Arche 1997) : Piece de thetre dans laquelle le personnage principal prend tout a coup conscience qu/il joue quelque chose qui n/existe pas et que = c/est ca la difference. C/est ca le desespoir =.
Outrage au public et autres pieces parlees (L/Arche, 1997)
Encore une fois pour Thucydide (Bourgois, 1996) Impressions de voyage, scenes de la vie quotidienne : en Yougoslavie, au Japon, en France.
Un voyage hivernal vers le Danube, la Save, la Morava et la Drina (Gallimard, 1996)
L/Absence (Gallimard, 1993) Quatre personnages anonymes, une femme, un soldat, le joueur et le vieil homme, reunis par l/aventure de l/espace quotidien le decouvrent au fur et a mesure qu/il s/etend devant eux : le plus proche devient un paysage lointain, un terrain vague devient l/immensite, une etendue denudee le desert.
Essais sur la journee reussie (Gallimard, 1993) : Une journee peut etre vaste comme le monde, longue comme le temps meme, elle se dispose alors, a son rythme, selon sa propre = ligne de beaute et de grce = (…). Mais la reussir c/est reinventer toute la poesie du monde et faire que l/histoire n/ait pas ete, comme au premier jour. Cette journee reussie toujours en suspens, on ne cesse de la voir en filigrane a travers toutes les autres.
Voyage au pays sonore, ou, L/art de la question (Gallimard, 1993)
Le vent et la mer (Bourgois, 1992) Recueil de pieces radiophoniques (des feuilletons) ecrites par l/auteur pour la radio allemande entre 1968 et 1970.
Espaces intermediaires (Bourgois, 1992) Entretiens en avril 1986, entre Peter Handke et un critique suisse, Herbert Gamper.
J/habite une tour d/ivoire (Bourgois, 1992) Recueil de textes et d/articles (reflexions, critiques, satires, pamphlets, etc.) publies entre 1965 et 1971. Essai sur la fatigue (Gallimard, 1991) Analyse de diverses formes de fatigue en relation avec l/insomnie, le couple, les amis et l/Autriche natale mal denazifiee de l/auteur. S/il est une fatigue qui creuse les etres, s/il est aussi une = mauvaise = fatigue oisive, celle des tueurs survivant de l/extermination, il en est une tout autre forme aussi qui tout au contraire les fait clairvoyants.
Gaspard (L/Arche, 1990)
Le recommencement (Gallimard, 1989)
La chevauchee sur le lac de Constance (L/Arche, 1989) : Piece en un acte pour cinq femmes et trois hommes. Un moment du quotidien ou des personnages, reunis dans une maison, parlent de tout et de rien.
Apres-midi d/un ecrivain (Gallimard, 1988)
L/histoire du crayon (Gallimard, 1987) : Notes ecrites entre 1976 et 1980, dans lesquelles vie quotidienne et creation litteraire se confondent.
Poeme a la duree (Gallimard, 1987)
Le chinois de la douleur (Gallimard, 1986)
La lecon de la Sainte-Victoire (Gallimard, 1985) : Seconde tranche d/une tetralogie entre Lent retour et Histoire d/enfant. Une reflexion a partir des toiles de Cezanne et de la montagne qu/elles representent, constituant un petit traite sur l/ecriture, la philosophie, la peinture.
Le pupille veut etre tuteur (L/Arche, 1985)
Histoire d/enfant (Gallimard, 1983 - 2001) : roman.
L/angoisse du gardien de but au moment du penalty (Gallimard, 1982), roman.
Lent retour (Gallimard, 1982) : Premier volet d/une tetralogie. Le heros = consentant et desempare = est un geologue qui se rend en Alaska, puis retourne en Europe via San Francisco et New York.
Le Poids du monde (Gallimard, 1980).
La Femme gauchere (Gallimard, 1978 - 1980) : = Sans raison =, sous le coup d/une illumination qu/elle n/expliquera pas, la femme de ce recit demande a son mari de s/en aller, de la laisser seule avec son fils de huit ans. La voici, desormais, = libre =, bien que le mot, trop grand, trop precis, ne soit pas prononce, ni pense peut-etre. Avec la simplicite deroutante que nous lui connaissons, Peter Handke impose puissamment a l/enchaînement des faits et gestes insignifiants de la vie quotidienne une dimension universelle et tragique.
L/heure de la sensation vraie (Gallimard, 1977) : Une errance parisienne, une peregrination-inventaire.
Le non-sens et le bonheur (Bourgois, 1975) Tentative poetique de = retrouver le langage des sentiments quotidiens =.
Faux-Mouvement (Bourgois) : Script d/un film realise en 1974 par Wim Wenders : le voyage que Wilhelm Meister - il ne porte pas par hasard, le nom du personnage de Goethe - entreprend a travers l/Allemagne. Du Nord au Sud. Il voudrait devenir ecrivain.
Le colporteur (Gallimard, 1969) : Une sorte de roman policier dans le style du = nouveau roman =.
Les frelons (Gallimard, 1983) : Une chronique campagnarde. Die Hornissen (titre original).
Sur la Toile
Les pieces de thetre d/Handke publie chez l/Arche.
Peter Handke, fauteur de troubles (Lionel Richard, Le Monde Diplomatique, mai 1996)



Obras de Peter Handke

- Apendice de Verano a un

Viaje de Invierno.


< Carta Breve para un Largo Adios.

Lucie en el bosque con estas...
PETER HANDKE
Traduccion de Eustaquio Barjau. Alianza, 2001. 67 paginas, 1.900 pesetas

Hace un par de anos hablabamos desde estas mismas paginas de El ano que pase en la bahia de nadie, del austriaco Handke, y ya entonces comentabamos el singular modelo narrativo del autor. Handke no solo se habia enfrentado dialecticamente a los grandes nombres de la literatura germana actual, como Boll o Grass, sino que su literatura resultaba ser una radical alteracion de los postulados, de los cimientos, sobre los que se habia asentado la literatura centroeuropea de decadas precedentes. El nuevo titulo de Peter Handke, Lucie en el bosque con estas cosas de ahi, continua la misma linea formal que ya conocemos de entregas anteriores. Eso si, sin el empaque ni la consistencia de aquellas. En este caso se trataria de un cuento, o, en el mejor de los casos, una novella, sin la complejidad estructural de La mujer zurda o El largo camino a casa.
Acabo de utilizar el termino cuento en el sentido mas amplio de la palabra, pues no solo su extension, sino su forma, contenido y elementos constituyentes se asemejan poderosisimamente a aquellos propios de los cuentos tradicionales. Aunque la accion transcurre en el momento actual, el lector tiene la sensacion de haber sido trasladado a un mundo de hadas y duendecillos mas propio del romanticismo de epocas preteritas que del pragmatismo de la actual. La protagonista de la historia es Lucie, una nina de siete anos que vive con sus padres en un pequeno pueblo cerca del bosque y del mar. La madre trabaja en la policia, es atractiva, limpia, energica y resuelta, en tanto que el padre es todo lo contrario, inseguro y dubitativo, trabaja de jardinero y su aspecto es bastante desaseado. Le gusta pasear por el bosque recogiendo setas y cuanto la naturaleza depara y suele hablar con frases larguisimas que resultan incomprensibles. No resulta extrano que Lucie sienta una mayor atraccion por su madre que por el padre. Sin embargo, la nina comienza a parecerse progresivamente al padre. Un dia, sin previo aviso, el padre es detenido; el, como la mayoria de sus vecinos son exiliados, y Lucie va a hablar con el rey para que lo liberase. Lleva con ella un canastillo de setas, que resulta ser el plato preferido del rey...
Las aproximaciones al texto pueden ser tremendamente diversas: parece tratarse de una metafora, pero al mismo tiempo la experimentacion narrativa es la piedra angular del relato. Desde la primera frase, Lucie se llamaba en realidad de otra manera nos encontramos atrapados en un mundo de dualidades, aquellas de la realidad-fantasia; la montana y el mar, el padre y la madre; la seguridad y la incertidumbre... Y es esa continua incertidumbre la que acompana el proceso de maduracion de la protagonista, en lo que resulta ser un autentico Bildungsroman . Lucie en el bosque... es un relato que sera convenientemente explotado por la nueva escuela de ecocriticos.

Jose Antonio GURPEGUI


Ensayo sobre el Cansancio.

- Ensayos sobre el Dia Logrado.


- Ensayo sobre el Jukebox.


- Gaspar, el Pupilo quiere ser Tutor. Insultos al Publico.


- Historia de Ninos.


- La Ausencia.


- La Doctrina de Sainte- Victoire.


- La Mujer Zurda.


- La Repeticion.


- Lento Regreso.


- Por los Pueblos.


- Un Viaje de Invierno a los Rios Danubio, Save, Morava y Drina o Justicia para Serbia.


- El Ano que pase en la Bahia de Nadie.

- En una Noche Oscura Sali de mi Casa Silenciosa.

1.-

ANO QUE PASE EN LA BAHIA DE NADIE,EL

CATEGORIA: Narrativa germana

AUTOR: HANDKE.-PETER, ISBN: 84-206-5444-2,

Euro 29,50

2.-

APENDICE DE VERANO A UN VIAJE DE INVIERN

CATEGORIA: Narrativa de viajes

AUTOR: HANDKE.-PETER, ISBN: 84-206-4405-6,

Euro 9,50

3.-

AUSENCIA,LA

CATEGORIA: Narrativa germana

AUTOR: HANDKE.-PETER, ISBN: 84-206-3271-6,

Euro 15,80
4.-

CARTA BREVE PARA UN LARGO ADIOS

CATEGORIA: Narrativa germana

AUTOR: HANDKE.-PETER, ISBN: 84-206-4418-8,

Euro 12,00


5.-

CHINO DEL DOLOR,EL

CATEGORIA: Narrativa germana

AUTOR: HANDKE.-PETER, ISBN: 84-204-2482-X,

Euro 9,90

6.-

EN UNA NOCHE OSCURA SALI MI CASA SOSEGAD

CATEGORIA: Narrativa germana

AUTOR: HANDKE.-PETER, ISBN: 84-206-8782-0,

Euro 12,75

7.-

ENSAYO SOBRE EL DIA LOGRADO

CATEGORIA: Narrativa germana

AUTOR: HANDKE.-PETER, ISBN: 84-206-3275-9,

Euro 7,20

8.-

FANTASIAS DE LA REPETICION

CATEGORIA: Narrativa germana

AUTOR: HANDKE.-PETER, ISBN: 84-95116-29-4,

Euro 8,41

9.-

HISTORIA DEL LAPIZ. MATERIALES SOBRE EL

CATEGORIA: Narrativa germana

AUTOR: HANDKE.-PETER, ISBN: 84-297-3294-2,

Euro 16,41

10.-

LUCIE EN EL BOSQUE CON ESTAS COSAS DE AH

CATEGORIA: Narrativa germana

AUTOR: HANDKE.-PETER, ISBN: 84-206-4448-X,

Euro 12,00

11.-

MUJER ZURDA,LA

CATEGORIA: Narrativa germana

AUTOR: HANDKE.-PETER, ISBN: 84-206-3054-3,

Euro 8,60

12.-

TARDE DE UN ESCRITOR,LA

CATEGORIA: Narrativa germana

AUTOR: HANDKE.-PETER, ISBN: 84-204-2763-2,

Euro 4,96

3.-

VIAJE DE INVIERNO A LOS RIOS DANUBIO, SA

CATEGORIA: Narrativa de viajes

AUTOR: HANDKE.-PETER, ISBN: 84-206-4401-3,

Euro 12,20

Juega al juego. Pon todavia mas en peligro tu trabajo. No seas el protagonista. Busca el enfrentamiento. Pero no tengas ningun proposito. Evita las segundas intenciones. No calles nada. Se blando y a la vez fuerte. Se astuto, metete en las cosas y desprecia la victoria. No observes, no examines, pero con presencia de espiritu, manten la disponibilidad para los signos. Dejate conmover. Muestra tus ojos, haz senas a los otros hasta lo mas hondo, preocupate por el espacio y observa a cada uno en su imagen. Decide solo cuando estes entusiasmado. Fracasa tranquilo. Sobretodo tomate tiempo y da rodeos. Dejate llevar por caminos que no querias recorrer. Haz, digamos, vacaciones. No dejes de oir ningun arbol ni ningun agua. Vete a donde te guste ir y no te prives del sol. Olvida a los allegados, fortalece a los desconocidos. Inclinate ante las cosas secundarias, evadete y retirate al vacio de los hombres. Burlate del drama del destino, desprecia la desgracia, destruye con tu risa el conflicto. Muevete hacia tu color propio, hasta que estes en lo justo y el susurro de las hojas se haga dulce. Pasa por los pueblos. Yo, ire detras de ti.


Sexta-feira, 25 de outubro de 2002

Fale Conosco

Teses_Monologos
SEUS CUZOES -- 31/08/2001 - 20:43 (Jose Pedro Antunes)
adote esse autor adote esse texto envie este texto para um amigo veja outros textos deste autor

=Eu nao tenho condicoes nem vontade de dizer o que quer que seja sobre mim ou, mesmo, sobre meu futuro, e, por meio deste, pela ultima vez vos conclamo a tomar conhecimento deste fato, seus cuzoes.=

[=Ich bin nicht in der Lage noch willens irgendetwas ueber mich oder gar meine Zukunft zu sagen, und ich fordere euch hiermit zum letzten Mal auf, diese Tatsache zur Kenntniss zu nehmen, ihr Arschloecher.=]
===============================================

Entre nos, Peter Handke e mais conhecido como parceiro cinematografico de Wim Wenders: =O medo do goleiro diante do penalti= [Die Angst des Tormanns beim Elfmeter], =Movimento Errado= [Falsche Bewegung] e =Asas do Desejo= [Der Himmel ueber Berlin].

Pouca gente sabe que o proprio Handke filmou duas de suas narrativas: =A mulher canhota= [Die linkshaendige Frau] e =A ausencia= [Die Abwesenheit].

De Handke, eu traduzi para a Editora Brasiliense, no auge do boom translaticio (1986/87): =O medo do goleiro diante do penalti= e =Bem-Aventurada Infelicidade= [Wunschloses Unglueck], as duas narrativas enfeixadas num so volume.

E preciso dizer que, para nos, Handke foi trazido sem respeito a cronologia de sua obra, com os titulos sendo lancados a esmo, e sem qualquer parametro critico. Apenas mais um pos-moderno, poderia dizer um resenhista apressado.

So nao podiam faltar, nas edicoes brasileiras dos autores alemaes traduzidos, referencias ao nazismo, aos horrores da guerra, ao holocausto e etc. Se possivel, uma suastica na capa.

Os escritores de orelhas e contracapas, quase nunca sabem o que fazem. Por pouco, a contracapa de =O medo do goleiro diante do penalti= nao me sai com um Handke alemao e lutando ferozmente contra o nazismo e os horrores da guerra. Consegui, a tempo, alertar o escritor de contracapa (ele inclusive alardeava ter larga experiencia nesse quesito): Handke e austriaco e nunca fez do nazismo ou dos horrores da guerra o seu assunto. Apenas acusava os autores do pos-guerra, os pais da patria, os campeoes da causa alema - e isso lhes rendeu dois Nobel - de combaterem o nazismo, os horrores da guerra e etc. com a mesma linguagem que os havia produzido.

Handke foi menino prodigio. Suas pecas-faladas foram exitos incontestaveis. Sua importancia para a geracao de 68 esta longe de poder ser devidamente equacionada.

Entre nos, pouca gente sabe que Handke foi um dos maiores nomes do teatro alemao do ultimo quartel do seculo XX.

=Insulto ao Publico= [Publikumsbeschimpfung] ficou cinco anos em cartaz num teatro em Frankfurt. Handke proibiu sua encenacao, por considerar que o efeito da peca estava superado. E talvez para evitar o pior, sua agatachristiezacao. So voltou a libera-la nos anos 90.

Vi =Insulto ao Publico=, na encenacao de um grupo amador de Porto Alegre, em 1973. Foi no Teatro Sao Pedro, em Sao Paulo, com o apoio do Instituto Goethe. Eu nao sabia quem era Handke. E o Brasil ja passava a receber um escandalo europeu daqueles anos revolucionarios, sem saber que ele era isso. Considerem que uma peca como essa ter chegado tao rapidamente ao pais, e um feito que fala em favor de seu autor.

Vi =Insulto ao Publico= mais duas vezes, na Berlim pos-queda-do-muro, em 1993, nas encenacoes, diametralmente opostas, de um grupo alemao e de um outro, polones.

No Brasil, um artigo comemorativo dos trinta anos de Handke, publicado na internet por Celeste Aida Galeao (tese sobre =Die Hornissen=, USP, inicio dos anos 70), ignora as minhas traducoes de =O medo do goleiro diante do penalti= e de =Bem-Aventurada Infelicidade=. A autora ficou livre de ter de levar em conta a minha releitura de Handke, para o Brasil, no posfacio que, a muito custo, consegui incluir na edicao da Brasiliense: =O mundo e velho, nao e verdade, Sr. Loser?=

Quinze anos depois, e esse o texto mais completo e critico ja escrito sobre Peter Handke. A ele, enquanto eu me preparo para novas e necessarias investidas.

Sobre =O medo do goleiro diante do penalti=, sobre esse titulo que ja era o titulo do filme que o Instituto Goethe fazia circular pelos bolsoes cult da nossa intelectualidade, alguns gostariam que ele fosse diferente. Gostaria de brinda-los com um excesso: =A paura do guarda-metas no instante em que se vai bater o tiro de onze jardas=.

Handke ficou sendo, para nos, um autor de narrativas meio esquisitas. Nos, os tradutores, poderiamos ser culpabilizados por isso, em varios sentidos. Uma vez, na Brasiliense, alguem lamentava ser Handke ilegivel para brasileiros. Alguem sugeriu ser demasiado Europa Central para o nosso paladar tropicaliente. Quem sabe ainda me refaca, em futuro proximo, do arrevezamento estilistico que me foi atribuido, na epoca do lancamento. E com razao. Mas apenas em parte. Ainda volto ao tema.

Pouca gente sabe que Handke escreveu poemas em prosa, contos curtos, ensaios que ainda continuam atuais. Que contribui com a radiodifusao austriaca, antes de se tornar a celebridade Peter Handke. Que peitou o Grupo 47, que, optando pelo realismo, relatou os horrores da guerra e ajudou a prolongar os =horrores do pos-guerra=, para usar a expressao feliz de Hubert Fichte. A instituicao literaria gostou. A Academia Sueca nao se fez de rogada. Heinrich Boell foi laureado em 1972. Guenther Grass, em 1999.

So em 1993, estando em Berlim, pude compreender a razao pela qual, subitamente, tanto Wenders como Handke passaram a ser malvistos, personas non gratas para a inteligencia brasileira. Haviam pecado contra a midia internacional a servico da globalizacao. Haviam desafiado, mais uma vez, o stablishment. Tudo como nos velhos tempos. Ou, se quiserem, como no velho oeste. A midia divide o mundo em bandidos e mocinhos. A nova intelectualidade francesa saliva fartamente. E a periferia engole e balanca o rabico. Ter denunciado, durante a Guerra da Bosnia, a =demonizacao dos servios=, pode ter custado a Peter Handke a perda da propria paciencia. O menino prodigio dos anos 60, que nao perdoava a burrice da esquerda universitaria, fez por nao merecer o lugar que lhe caberia na historia da literatura alema do pos-guerra e das guerras localizadas que passaram a proliferar pelo mundo. A frase que encabeca este artigo e Handke em seu estado mais caracteristico: indignacao pura.

Enquanto isso, um bando de cuzoes continua a fazer sermoes pios contra os horrores da guerra, contra o nazismo e contra o genocidio, e a dormir (serenos?) sobre todos os horrores que pairam sobre uma cultura administrada em seus minimos escaninhos.

E preciso rever, com urgencia, a historia da literatura alema, senhores germanistas pelo mundo afora. Urge reler Peter Handke, para nao nos esquecermos de que a indignacao e hoje artigo em falta, e tera de ser reconquistada.

Em =Insulto ao Publico=, Handke dava o seu grito de liberdade, propondo, aos fanaticos por conteudos, a consciencia aguda e revolucionaria de que a linguagem e sobretudo jogo, que nao se deve ficar boiando a esmo, a superficie das palavras e das frases. Handke propoe um mergulho em profundidade. Contra a crenca no realismo da representacao, usava a imagem do passaro que bica uma natureza-morta. Em =Insulto ao Publico=, quatro atores conversam longamente com o publico sobre tudo o que diz respeito a instituicao do teatro, declarando ser a plateia o acontecimento da noite: =Voces sao impagaveis.= Nessa conversa com o publico, perpassam todas as grandes teorias do teatro. Isso toma dois tercos do texto, quando uma frase introduz a sessao de xingamento: =Mas, antes disso, voces serao insultados. Porque insultar e tambem uma maneira de nos comunicarmos.=

Como diz Celeste Aida Galeao, em seu desinformado artigo na internet, Handke e o autor do pos-guerra que mais traducoes mereceu no Brasil. Mas, com ela e como ela, o publico brasileiro ficou sem saber quem e mesmo esse tal de Peter Handke.

Handke continua atual. Um dia sera preciso dizer isso com bastante firmeza. Por enquanto, os adeptos do realismo ainda podem prosseguir em seu sono de mais de um seculo. Mas a realidade jamais os perdoara por terem-na reduzido a um unico modelo de interpretacao: o modelo realista.

Qualquer semelhanca com o =pensamento unico= destes nossos tempos globalizantes, nao e, nunca foi apenas uma coincidencia. Quiseram que assim fosse. Ate quando?

adote esse autor adote esse texto envie este texto para um amigo veja outros textos deste autor

Curriculo do Autor Exibido 194 vezes Fale com o autor

Alberto Guzik - Jornal da Tarde - 25.06.2000

A temporada teatral de 2.000 mal esta chegando ao meio, mas ja tem um espetaculo que tera de ser incluido em todas as listagens de melhores do ano. Silencio e o nome da montagem, dirigida por Beth Lopes a partir de um texto de Peter Handke. O autor austriaco, o mesmo de =O Pupilo Quer Ser Tutor=, criou em =Silencio= (Auto-Acusacao) um poema dramatico, um monologo em que as raizes do ser, suas vontades, afirmacoes, desejos e realizacoes sao postos a nu, dissecados por um entrelacamento formidavel de verbos. A palavra e a escavadeira que Handke usa para atingir o amago do ser. E seu emprego de palavras e espantosamente preciso.

=Silencio= tem inicio por uma serie de afirmacoes, de atitudes positivas, para enveredar pouco a pouco para o aspecto sombrio do processo da vida. As realizacoes, as conquistas, as culminancias atingidas caminham passo a passo com os instintos destruidores, a perversidade latente, a possibilidade da irrupcao subita do animal que ha em cada um.

Beth Lopes e seus atores, Yedda Chaves e Matteo Bonfitto (responsavel tambem pela traducao da obra de Handke, em parceria com Alexandre Krug) transformaram =Silencio= em um dialogo, ou melhor, em um duelo entre um homem (Bonfitto) e uma mulher (Chaves) que se enfrentam em uma arena ritual na qual as palavras escapam dos livros para chegar as paredes.

Nao ha trama, no sentido comum da palavra, nao ha fabula. Handke nao conta historias, escapa da linearidade, leva o publico para o mundo da reflexao, da constatacao. No entanto, o espetaculo de Beth Lopes jamais deixa o terreno do real, ao qual se ancora com ferocidade. O embate dos atores, os dois otimos, por sinal, transforma-se na cena em uma luta pela sobrevivencia, pela preservacao de muros de personalidade que a condicao humana solapa na mesma proporcao da obsessao que o animal tem de erigi-los.

=Silencio= e um espetaculo obrigatorio que amplia a percepcao do espectador sobre si mesmo. Nao pretende ser um trabalho stanislavskiano ou brechtiano. Mas e as duas coisas ao mesmo tempo. Pois, a maneira de Stanislavski, leva os interpretes para um mergulho profundo na psicologia desse personagem sem nome, que e o homem contemporaneo. E, seguindo os canones de Brecht, a montagem coloca-se distante do objeto examinado para elaborar sobre ele uma analise critica de notavel acuidade. Quem acredita que filosofia nao e assunto passivel de ser levado ao palco, e porque nao viu =Silencio=.

Texto: Peter Handke com direcao de Beth Lopes.

Com Matteo Bonfitto e Yedda Chaves

Teatro FAAP - Rua Alagoas, 903 - (0XX11) 3662-1992 - Sao Paulo, SP - e-mail: teatro.diretoria@faap.br

Pesar as palavras

PARA mim, Gaspar e um anjo, diz
GASPAR de Peter Handke

Armazem do Ferro
Lucia Sigalho sobre a personagem de Peter Handke inspirada no caso do menino selvagem Kaspar Hauser, que, quando foi encontrado na floresta, nao sabia falar nem entendia o que lhe diziam. Sendo o tema do seu Gaspar, agora levado a cena pela companhia de teatro Sensurround, a perda da inocencia devido a aquisicao da linguagem (Kaspar nao tinha nomes para dar as coisas, pelo que nao as aprisionava), o que para o escritor austriaco comecara por ser uma interrogacao sobre o uso da palavra (da literatura) como delimitacao do imaginario humano, tratando- se de um texto teatral a questao que se levanta e: o que pode a palavra ao ser colocada em palco, o que representa ela, que mundos inventa? -Gaspar e uma peca sobre o poder que as palavras tem ou nao tem. Talvez sobre a violentacao da palavra. E um texto terrivel e lindo sobre como as palavras ja nao fazem sentido. Ha algo nele de muito arcaico, de muito profundo e duro ate, diz a encenadora e actriz.


Um cenario todo branco para Lucia Sigalho interpretar =Gaspar=, de Peter Handke


O que o texto de Handke poe em
causa e o proprio teatro falado, visto embora de dentro. A palavra cria um universo ao qual pouco pode escapar, e assim e, tambem, o teatro. Apesar disso, uma brecha comeca a abrir-se e a deixar entrar o que ficou de fora. Comenta Lucia Sigalho: =Acho que vivemos num tempo em que as palavras continuam intactas, mas e como se assim nao fosse. As pessoas ficam surdas as palavras. Esta peca e sobre o mundo em que vivemos, mas tem qualquer coisa do outro que lhe foi anterior, de um mundo perdido em que o ser humano se integrava como qualquer animal ou qualquer arvore.= Talvez por isso, esta peca nao tenha historia: =O Handke avisa-o logo no prefacio. O publico deve ficar com a ideia de que esta a assistir a uma representacao. As situacoes tem um encadeamento temporal, mas cada pessoa acaba por construir a sua propria trama.= Dai que haja desdobramentos da personagem Gaspar, com vozes gravadas e imagens video conjugadas com a accao em palco. =Vejo o Gaspar como uma criatura de outra natureza. Por isso parece-me natural que ele apareca sem ser em carne e osso, justifica.

A dramaturgia do texto e tudo menos ortodoxa, nao estando contextualizada na obra do seu autor. O espectaculo e a resposta, apenas, a ligacao especial que tem com a peca de Handke, sendo de salientar que e a segunda vez que Sigalho pega num texto que nao e da sua propria autoria (a primeira foi Cena do Odio, de Almada Negreiros): =Quando enceno uma peca feita por outra pessoa parece que ha uma luta, e eu sinto que nao tenho hipoteses.= Alias, no inicio esteve para nao aceitar as indicacoes de Handke relativas ao espaco cenico, mas acabou por se render: =O Handke manda por muitas coisas em cena, uma bola, muletas, pregos, pedras, fosforos, caixas, lencos, embrulhos, uma moldura, tres cadeiras, uma mesa, uma lima de carpinteiro, talheres, rebucados, uma cadeira de baloico, uma cortina e um sofa. Uma complicacao, mas cumpri.=

O palco e apenas ocupado por Lucia Sigalho, acompanhada por imagens video projectadas; ao contrario do que poderia parecer, as novas tecnologias e o multimedia nao lhe interessam particularmente. =Gosto mais das velhas mecanicas do teatro=, afirma, peremptoria, traduzindo por palavras o que faz sem elas. Em cena ate 15 de Abril.

FPRIVATE "TYPE=PICT;ALT="My Name, You Friendly Store Owner Have a comment?

A TARDE DE UM ESCRITOR / PETER HANDKE
na Loja SomlivreLivros
A TARDE DE UM ESCRITOR / PETER HANDKE (livro)
EURO 8,23
( 1.649 )

QT:

ANGUSTIA DO GUARDA-REDES ANTES DO PENALTY (A) / PETER HANDKE
na Loja SomlivreLivros
ANGUSTIA DO GUARDA-REDES ANTES DO PENALTY (A) / PETER HANDKE (livro)
EURO 6,02
( 1.206 )

CHINES DA DOR (O) / PETER HANDKE
na Loja SomlivreLivros
CHINES DA DOR (O) / PETER HANDKE (livro)
EURO 6,54
( 1.311 )

QT:

ENSAIO SOBRE O DIA CONSEGUIDO / PETER HANDKE
na Loja SomlivreLivros
ENSAIO SOBRE O DIA CONSEGUIDO / PETER HANDKE (livro)
EURO 6,55
( 1.313 )

QT:


HORA DA SENSACAO VERDADEIRA (A) / PETER HANDKE
na Loja SomlivreLivros
HORA DA SENSACAO VERDADEIRA (A) / PETER HANDKE (livro)
EURO 9,41
( 1.886 )

QT:


os da pesquisa por = handke =


MULHER CANHOTA (A) / PETER HANDKE
na Loja SomlivreLivros
MULHER CANHOTA (A) / PETER HANDKE (livro)
EURO 7,12
( 1.427 )

QT:


PARA UMA ABORDAGEM DA FADIGA / PETER HANDKE
na Loja SomlivreLivros
PARA UMA ABORDAGEM DA FADIGA / PETER HANDKE (livro)
EURO 7,12
( 1.427 )

QT:

POEMA A DURACAO / PETER HANDKE
na Loja SomlivreLivros
POEMA A DURACAO / PETER HANDKE (livro)
EURO 10,00
( 2.004 )

QT:

<
TARDE DE UM ESCRITOR (A) / PETER HANDKE
na Loja SomlivreLivros
TARDE DE UM ESCRITOR (A) / PETER HANDKE (livro)
EURO 8,23
( 1.649 )

QT:

br>

UMA BREVE CARTA PARA UM LONGO ADEUS / PETER HANDKE
na Loja SomlivreLivros
UMA BREVE CARTA PARA UM LONGO ADEUS / PETER HANDKE (livro)
EURO 9,41
( 1.886 )

QT:


TEUC E A =MULHER CANHOTA=

O TEUC (Teatro dos Estudantes da Universidade de Coimbra) terminou as apresentacoes de mais um projecto, =A Mulher Canhota=, a partir de um texto homonimo de Peter Handke, e com encenacao de Rogerio de Carvalho. O tema da peca e a solidao inerente a epoca em que vivemos, lancando-nos para a incredulidade de uma relacao amorosa, de uma mulher que larga o marido, aparentemente sem justificacao visivel, passando a viver com o seu filho, e numa esfera de relacoes sociais algo distantes, algo dubiamente pr-oximas. =A solidao causa a dor mais gelada e mais horrivel que se pode imaginar: a dor da inconsistencia. Precisa-se entao de pessoas que nos provem que nem tudo esta estragado=, escreve P. Handke dando voz aquela mulher ja resoluta do abandono. E e exactamente essa instabilidade, essa incerteza que as pessoas vao questionando nas conversas com a mulher, quase projectando-se nela, como se as suas vidas sofressem da mesma dor. Porque, de facto, procura-se o amor, como no livro que a mulher comecou a traduzir, para sobreviver, que comeca: =No pais ideal: espero por um homem que me ame pelo que sou e pelo que virei a ser=, para mais tarde concluir: =a unica accao politica que eu entendo e o amor=, uma libertacao multipla, mas que na realidade esta sempre em tensao com o facto de cada qual estar mais debrucado naquilo que o outro deve e/ou deveria ser.

A Mulher Canhota

Em ultima instancia, adiando uma boa morte, ou melhor, adiando o amor.
Na contingencia de um Teatro de Bolso feito sauna, pirandelicamente, os actores desdobram-se como que se tratasse de um exercicio onde a personagem nao esta num actor; como que se propusesse, agora ao publico, que descubram as personagens nos diferentes actores, ao longo da extensa narrativa apresentada. Como um coro, todos vao narrando a historia, neutralmente, em cadencia, um a um, entre a luz e a sombra, entre a personagem e o actor. E se a proposta concede poder ao discurso, como se estivesse nele a exclusividade da comunicacao, por outro lado, corre-se o risco de nao se sensorializar as emocoes com um maior naturalismo das personagens na situacao de dialogo. Por vezes em perda, se o texto evoca a solidao, ja em cena deixase de explorar esse conflito, inerente a situacao de contracena, a situacao de se estar com alguem, tao fulcral na historia de Handke. Ou talvez seja exigir demais. Ha, no entanto, um exercicio de actores louvavel, apesar da prestacao desnivelada de mulheres em relacao aos homens, um pouco mais minguados; A extensa duracao do exercicio proporciona o desenrolar de momentos menos bons, muito pelo desafio feito a capacidade dos espectadores. Ha no entanto uma proposta desafiadora para o processo de construcao de personagens, um trabalho de depuracao, talvez desta vez, levado a um extremo do excesso. Contudo, e bom ver o TEUC a experimentar.

itulo: A TARDE DE UM ESCRITOR


Tema: Literatura
Coleccao: Aura
Preco: EURO8,23
ISBN: 9722303341
de Paginas: 88

Sinopse: Peter Handke pertence a uma jovem geracao de escritores e dramaturgos
alemaes que tem vindo a impor-se pela sua modernidade, a que nao e estranha a participacao em projectos cinematograficos. O autor ja e conhecido do publico por titulos como =Uma Breve Carta para Um Longo Adeus e =A Mulher Canhota. A obra cuja traducao agora pomos ao dispor do publico e uma pequena obra-prima. Em =A Tarde de um Escritor= o grande tema e a solidao humana e, para alem dela, a dificil arte de existir no mundo. O autor/narrador revela-nos a sua secreta ligacao a vida, atraves da sucessao dos instantes que compoem o seu dia, que sao outras tantas imagens de um filme que nos fascina e nos faz entrar no universo da novela.

January 5, 2003

Viernes 28 de junio de 2002 CRITICANo hace falta hablarSe repuso con cambios en el elenco El Pupilo Quiere Ser Tutor, una obra de Peter Handke sobre las estrategias sutiles de la opresion. ASCETISMO. EN LASACTUACIONES DE CARLOS MORENO (EL PUPILO), Y LITO CRUZ, QUE REEMPLAZA A BIDONDE COMO EL TUTOR Palabras al margenSilencio e inmovilidad durante largossegundos instalan en la sala, desde el principio, una tension expectante. Los dos personajes de la pieza estan en escena. Cerca del proscenio, sentado al umbral de una puerta, un hombre palido y desarrapado mira con desconfianza. En la penumbra del fondo, otro hombre panzon, cara colorada, ceno adusto, mirada vigilante permanece de pie, sosteniendo un zapallo. El hombrecito palido no lo ve pero parece se sabe mirado. Saca del bolsillo una manzana con movimiento inseguro; la muerde. El ruido de los dientes desgarrando la pulpa jugosa rasga el silencio, tan inquietante para el personaje como para los espectadores. Alguien tose en la sala; otro hara crujir su butaca o estrujara imprudente un papelito de caramelo: cada vez, el hombrecito deja de masticar y mira con contenido sobresalto hacia el lugar de donde proviene el sonido. En todo parece esconderse una amenaza, y ese sentimiento se contagia a la platea. El clima se mantiene a lo largo de la hora que dura El pupilo quiere ser tutor, la obra de Peter Handke en la que su director, Lito Cruz, acaba de hacerse cargo del papel del tutor en reemplazo de Hector Bidonde, quien junto a Carlos Moreno como el pupilo integro el rubro original (1974) y el de la reposicion del ano pasado. Bidonde aportaba un perfil mas brutal; Cruz incorpora rasgos levemente siniestros. Ambos compusieron una imagen del poder a la vez arquetipica y reconociblemente humana. Una suerte de abstraccion a la que el autor doto de la apariencia de un tosco campesino que somete a un servidor timido y obscecuente.A lo largo del espectaculo, la relacion con el pupilo (un trabajo de denso, refinado, interior de Carlos Moreno) se va nutriendo de un crescendo de agresiones y humillaciones que no necesitan palabras. Ni siquiera hacen falta violencias fisicas demasiado explicitas. Amo y esclavo van enlazando sus propias contribuciones al irritante vinculo, hecho de gestos, miradas, posturas corporales, chasquidos minimos. Basta que el amo se corte las unas de los pies para que el pupilo se arrodille a juntar uno por uno los minusculos desechos. Por su parte, el amo ostenta la propiedad de los recursos de supervivencia. Trae el alimento (un zapallo), prepara ostentosamente su cafe, domina los saberes necesarios (escribe, lee el diario, maneja el artefacto mecanico para cortar lena).La falta de palabras se suma a una interpretacion despojada, que prescinde tanto de los recursos del mimo (lugar comun en el teatro del silencio) como de la sobreactuacion. Lo que queda, es un remanente esencial que sintetiza pero no simplifica el tema del sometimiento. Y denuncia la perversa sutileza con que ese vinculo se disfraza y se potencia.O.C.EL PUPILO QUIERE SER TUTORAutor: Peter HandkeTraduccion: Hedy CrillaElenco: Lito Cruz, Carlos MorenoEscenografia: Saulo BenaventeDireccion: Lito CruzSala: Andamio 90, Parana 660Muy bueno Copyright 1996-102 Clari La Jornada Semanal,20 de octubre del 2002


Suplementos Editorial Portal do Assinante Caderno2 Cidades Economia Esportes Geral Internacional Nacional Sexta-feira, 25 de outubro de 2002 O exercicio radical de fazer teatro sem usar as palavras Peca de Peter Handke, que entra em cartaz, constroi-se com imagens de 300 personagens Divulgacao Cena ao ar livre: personagens mudos nas mais variadas atitudes MARICI SALOMAO Especial para o Estado Numa entrevista de 1969, o dramaturgo, novelista e roteirista austriaco Peter Handke disse que seu teatro se diferenciava do praticado ate entao, porque procurava tornar a plateia =conscia do mundo teatral e nao do mundo exterior ao teatro=. A metalinguagem serviu de sustentacao as suas ideias, que podem ser conferidas na montagem de A Hora em Que nao Sabiamos nada Uns dos Outros, peca de 1994 e inedita no Brasil. Com o apoio do Instituto Goethe, que cedeu o espaco e intermediou a obtencao dos direitos autorais para a Cia. Elevador de Teatro Panoramico, a peca - ja montada em Portugal, na Alemanha e Argentina -, entra em cartaz no jardim interno do Instituto Goethe. A direcao e de Marcelo Lazzaratto (Loucura e o infanto-juvenil A Ilha Desconhecida). Considerado por varios criticos como o mais importante dramaturgo universal depois de Beckett, Handke ficou mais conhecido no Brasil como roteirista, parceiro do diretor alemao de cinema Wim Wenders. Mas e certamente no teatro que esse autor exerce ate o paroxismo seu fascinio pela linguagem como base da realidade - =apontar para o mundo recorrendo as palavras= -, numa aproximacao direta ao pensamento do filosofo Ludwig Wittgenstein. Pecas como Insulto ao Publico (1966) e Silencio (Auto-Acusacao, fim dos anos 60) sao experimentacoes da linguagem falada. Nelas reside um apelo ao fim da ilusao e da empatia do espectador frente ao espetaculo teatral em prol de uma reflexao critica sobre a linguagem. A Hora e uma peca sem palavras, so de imagens. Trata-se de um primeiro e radical exercicio de antitese as suas pecas transbordantemente faladas. =Handke se desafiou mais uma vez, abriu mao do que mais dominava, as palavras, para testar sua capacidade de teatralidade=, diz o diretor Marcelo Lazzaratto. =Nessa peca ha uma busca pela existencia, nao pela representacao=, resume. Lazzaratto optou por inserir uma unica parte falada - o discurso de uma mulher no meio da praca -, em que se valeu de um trecho de Insulto ao Publico. Uma praca e tres centenas de personagens desfilam nas mais variadas atitudes. Sao seres mitologicos e contemporaneos, tipicos e arquetipicos, palhacos e profissionais liberais, estadistas e ladr es, beldades, velhos, criancas. Nada se sabe sobre eles; ao espectador apenas e dada a chance de conhecer o instante em que cada um atravessa a praca, que se mantem a mesma enquanto as epocas e as estacoes variam. Handke fala sobre esse texto que partiu de um proverbio do oraculo de Dodona (de Zeus), da cultura grega pre-homerica: =O que viu, nao revele; permaneca na imagem.= Essa insercao no estado de pre-fabulacao do ser humano, na instancia em que o campo da visao antecede o campo do enredar, do intelecto, foi o maior desafio criativo para o numeroso elenco do Elevador de Teatro Panoramico (15 atores), que veste cerca de 400 figurinos, num total de 300 personagens (uma media espantosa de 25 personagens para cada ator). A Hora em Que nao Sabiamos nada Uns dos Outros. De Peter Handke. Direcao Marcelo Lazzaratto. Duracao: 90 minutos. Espetaculo sem falas e ao ar livre. Sextas, as 22 horas; sabados, as 21 horas; domingos, as 19 horas. R$ 10,00. Instituto Goethe. Rua Lisboa, 974, tel. 3088-4288. Ate 1./12. Hoje, somente para convidados anterior =Dez= e 11, numeros do grande cinema proxima Quatro pecas ineditas em solo de Francarlos Reis


Escrito por Peter Handke

Tomando de la pelicula =Der Himmel UEber Berlin= (Las alas del deseo).


Munich, Alemania.- El escritor austriaco Peter Handke, de 59 anos, no tiene de momento ninguna intencion de vivir con su actual companera sentimental, la actriz Katja Flint, y considera que =es bonito que exista esta separacion espacial=.

Handke, que reside en Chaville, un barrio a las afueras de Paris, hace estos comentarios sobre su relacion con Flint, que vive en Munich, en un articulo publicado en el proximo numero de la revista alemana Stern.

=Yo mismo no tengo ni idea de lo que hay entre la mujer en cuestion y yo=, afirma este poeta, narrador, critico, dramaturgo y guionista de peliculas del aleman Wim Wenders, quien ha estado casado con dos actrices y afirma querer estar con una mujer que no trabaje en los escenarios o en peliculas.

=Cuando conoci a mi ex mujer Sophie Semin, hace doce anos, ella trabajaba como jefa de prensa del disenador de moda japones Yoshi Yamamoto, y pense

Por fin una mujer que no es actriz!+. Y luego vino la farsa: tres meses despues dejo su puesto y quiso ser actriz=, senala el escritor.


La nueva relacion de Handke con la artista de cine causo sorpresa cuando salio a la luz, ya que el escritor austriaco es poco atractivo y Flint, que encarno a Marlene Dietrich en una pelicula, es una de las actrices alemanas con mas =glaumour=.


Handke acaba de publicar la novela Der Bildverlust oder durch die Sierra de Gredos (literalmente La perdida de imagen o por la Sierra de Gredos), que transcurre en una Espana irreal.


Martes 22 de enero de 2002

#La encrucijada de Arzalluz
Jose Luis Gutierrez La Estrella 30 Marzo 1999

#Hipocresa y demagogia
Alejandro MUNOZ-ALONSO ABC 30 Marzo 1999

#Yo tambien soy kosovar
Cristina Narbona La Estrella 30 Marzo 1999

#La guerra no se extendera
VALCARCEL ABC 30 Marzo 1999

#OCCIDENTE NO DEBE CEDER ANTE EL BRUTAL ENVITE DE MILOSEVIC
EDITORIAL El Mundo 30 Marzo 1999

#Inercia estrategica
MIGUEL ANGEL AGUILAR El Pais 30 Marzo 1999

#Asesinados cinco deres kosovares
WALTER OPPENHEIMER, Bruselas El Pais 30 Marzo 1999

#Paramilitares serbios ejecutan a los asesores de Rugova
El Mundo 30 Marzo 1999

#ETA insiste en exigir la independencia para el definitivo abandono de las armas
Vitoria / Madrid. S. N. ABC 30 Marzo 1999

#ETA frustra las expectativas creadas (?fr volamente?) por Arzalluz
IMPRESIONES El Mundo 30 Marzo 1999

#Paz y miedo
EDUARDO HARO TECGLEN El Pais 30 Marzo 1999

#El tablero de las matanzas
CLAUDIO MAGRIS El Mundo 30 Marzo 1999

#ETA asegura que no habra tregua definitiva hasta que se garantice el derecho de autodeterminacion
El Mundo 30 Marzo 1999

Se equivoco la paloma
Lorenzo Contreras La Estrella 30 Marzo 1999

La coaccion callejera de los cachorros de ETA continuara segun acaba de comunicar la banda. O sea, la llamada =kale borroka=. Este anuncio no sera noticia si antes el PNV no hubiese cometido el error, o no hubiera incurrido en la ufana, de pronosticar con visos de cosa hecha que la organizacion terrorista iba a ordenar un cese, se supona que solo temporal, de tales =actividades=. Ahora ya se sabe el grado ascendiente que los nacionalistas de Arzalluz tienen sobre la voluntad de quien da las instrucciones, es decir, nulo de toda nulidad. Ya pueden presumir de lo que quieran. estan los hechos para acreditar cual es la verdad pura y dura.

El falso anuncio de la completa pacificacion provisional fue inmediatamente interpretado en clave electoralista. Se dijo por doquier que el entorno etarra de EH-HB se dispona a ofrecer con vistas a las urnas de junio una cara voluntariosamente amable y constructiva. Pero la logica transitaba por otros caminos. Para ganar votos, ETA y su mundo no necesitan amedrentar menos, sino todo lo contrario: el miedo tambien guarda su vina. El miedo ajeno, se entiende. Unos comicios bajo coaccion de los =cocteles= incendiarios y las agresiones personales directas rinde en un electorado concreto esta doble fruto: por una parte, intensifica las simpa as hacia los enemigos de todo lo espanol en el mundo nacionalista-independentista; por otro lado, priva a sus oponentes, populares y socialistas sobre todo, de la libertad indispensable para optar sin temores, participar como interventores de mesas, y nutrir eficazmente las listas de candidatos a las concejalas y acudir a los colegios sin necesidad de hacer un ejercicio de valor en las localidades pequenas donde son mas conocidos.

La muerte del etarra Jose Luis Geresta, recien ocurrida con aspecto de suicidio y capitalizada por los abertzales bajo el signo de asesinato de Estado, ha sido muy oportuna a los efectos de =legitimar= el mantenimiento de la intimidacion callejera, el incendio de casas y negocios, el asalto a sedes de partidos. Ahora es el momento de empezar a creer que Geresta, probablemente no se suicido, sino que fue suicidado por quienes siempre hicieron de la muerte de sus correligionarios un =excelente argumento= para seguir asesinando a los que rechazan sus ideas y sus metodos. Al menos nadie podra negar que ETA jamas dudo en liquidar a sus propios militantes cuando le convino a la causa. El hecho de que Geresta vagara desvalido por los caseros, sin indicios de cobertura y sin evidencia de que la polica estuviera dandole alcance, no deja de ser sospechoso.

Pero ahora lo importante, y tambien negativo, es que el PNV haya demostrado una vez mas su impotencia para influir en una situacion que intentaba presentar como encarrilada por el mismo hacia un desenlace de paz. No hay tal influencia para desesperacion suya. Se comprometio en los pactos de Estella/Lizarra como una especie de promotor de la paz util, y se equivoco la paloma. Se equivoco desde el primer momento. Porque el gesto de Lizarra no le dio votos y s se los proporciono al diablo con el que se asociaba, al tiempo que suba la cotizacion electoral del mismsimo PP. Aquellas elecciones autonomicas, demasiado recientes para no tenerlas clavadas en la memoria poltica, preconizaban nuevas y peligrosas tendencias. ETA, ahora, no ha querido regalarle a los nacionalistas de Arzalluz ningun protagonismo verdadero en la esperada pacificacion. Si hay paz, sera la que la banda decida y arbitre. Podra Arzalluz decir que su partido preparo las pistas de aterrizaje de los =violentos=, pero estos han decidido construir y ubicar sus propios =airportuas=.

La paloma va, pues, erratica, desorientada, impartiendo doctrinas imbeciles sobre los fundamentos de la paz, aleteando en torno a los nidos de los halcones, que acechan la oportunidad de devorarla. La negociacion con el gobierno, si llega a producirse, sera cuando ETA diga, en ese =manana mismo= que tiene, como concepto, el sentido que el Genesis concede al tiempo de la creacion. No sera un manana del calendario al uso. Probablemente estara relacionado con el resultado de las elecciones municipales de junio y sujeto a las concesiones politicas que Madrid haga dentro de un cuadro de limitadas posibilidades. ETA echa la autodeterminacion por delante, dando a entender que toda facil ilusion debe ser abandonada. Una vez construida la Asamblea de Municipios Vascos habra llegado el instante de medir el grado de la nueva coaccion.

La encrucijada de Arzalluz
Jose Luis Gutierrez La Estrella 30 Marzo 1999

Ciertamente, parecen haber errado todos aquellos observadores que, desde hace ya mucho tiempo, anos incluso, atribuan a Xabier Arzalluz, lider sempiterno y enfermizo del PNV, la maquiavelica, la diabolica direccion oculta y en la sombra del movimiento abertzale, es decir, el sedicente MLNV, el movimiento de liberacion nacional vasco. Porque, a buen seguro, que las palabras, las intenciones, las estrategias anunciadas por Arzalluz, han quedado, tras las ultimas declaraciones de los encapuchados de ETA en la penuvista Esukal Telebista = la Euskal Telebestia, segun la intencionada y jocosa malformacion que le endosan los antinacionalistas = en la que han dicho que nada de tregua definitiva y nada de entrega de las armas sin reconocer el derecho de autodterminacion.

Todos sabemos que un proceso de paz tan accidentado y complicado como el que nos ocupa, que culminara nada menos que treinta anos de violencia terrorista, de guerra, si sucumbimos a sus propios fetiches semanticos, no iba a ser preciamente facil. Estabamos todos de acuerdo en ello.

Pero lo que nadie imaginaba es que se iba a tratar de algo tan diabolicamente arduo y accidentado como lo que nos ocupa.

La declaracion de los encapuchados de ETA deja en un lugar totalmente desairado a Arzalluz, a su partido, el PNV y tambien a EA de Garaicoechea, dandole la razon a la postre a un duro con buenos modales como es el ministro del Interior, Jaime Mayor Oreja, denostado pocas horas antes por Arzalluz, con aquella famosa metafora de la pista de aterrizaje.

Resulta que aquello que dec Arzalluz, criticando a Oreja, sobre la pista de aterrizaje para permitir que los que estaban en el monte pudieran bajar al llano a hacer politica, no ha servido de mucho.

Las declaraciones de ETA han permitido dejar en un lugar ciertamente desairado a Arzalluz y a los bienpensantes que estimaban que la organizacion armada iba a confirmar la tregua como algo definitivo e irreversible y han tenido la virtud de dejar al PNV sin discurso. Y con cara de imbeciles.

Pues que bien... El unico problema es el callejon sin salida en el que parecen estar los partidos nacionalistas democraticos, en manos del movimiento abertzale cercano a ETA.

THIS SITE HAS SEPARATE PAGES FOR ANGLO AND GERMAN REVIEWS

Sunday, November 29, 1998


STARTSIDA
BOKBANKEN
Kvinna rekommenderar Boktoppen

E-KORT

Peter HandkeEn moerk natt laemnade jag mitt tysta husRomaner (Albert Bonniers foerlag) ISBN: 91-0-056745-0 Aftonbladets kulturredaktions recension:Det far ta tidMedan man laeser gar tiden. Den laesning som bjuder motstand och kraever eftertanke paminner om att det aer sa. Att vi foerbrukar liv och faerdas mot doeden, medan vi laeser. Foer den rastloese laesaren aer idealet att boksidorna bara rinner foerbi. Att tiden doedas medan man laeser. Noejd kan laesaren stiga av taget och konstatera att boklaesandet aetit upp tiden. Det ligger i sakens natur att den bok som pa nagot saett kraever laesarens anstraengning inte antas kunna fungera pa samma saett. Den aer bara trakig, ett idiot-slappt kriterium som den annars energiske underhallaren Henrik Schyffert under hoesten alltfoer flitigt har anvaent sig av som medlem i tv:s kulturpanel Kritikerna.Att laesa Peter Handke kraever tid. I hans texter aer allt fraemmande, ovaentat, svarlaest och pockar pa laesarens oavlatna uppmaerksamhet och reflektion. Till skillnad fran vad man foervaentar sig i en roman foerblir tid, rum och personer nagot i grunden svaevande och obestaemt. Det laesaren moeter, och sedan aldrig tillats laemna, aer Handkes saerpraeglade sprak. Allt utspelar sig haer, aer ytterst och innerst sprak, som aldrig slar oever i identifierbar verklighet. Pa samma gang utsoekt och foerbryllande staeller prosan hoega krav pa sin oeversaettare och i En moerk natt laemnade jag mitt tysta hus har Karin Nyman lyckats mycket bra med den av inskjutna bisatser tunga tyskan.Romanen inleds med en diskussion av namnet Taxham, den foerort utanfoer Salzburg daer bokens korrekte och svampaelskande apotekare bor. Att Taxham aer bortgloemt, en enklav och spaerrzon, att apotekaren sedan mer aen tio ar lever atskild fran sin hustru men i samma hus och att ett haeftigt slag mot hans panna foervandlar honom till en stum och uppmaerksam iakttagare pa den resa han beger sig ut pa tillsammans med en poet och en foere detta slalom-akare, tillhoer de saellsamma sakfoerhallanden som utan foerklarande psykologi och utan direkt inkaennande bestaemmer tonlaege och stil i boken. Det aer med oskyldiga detaljer och sakliga iakttagelser som Handke bygger upp staemningen i sitt beraettande. Liksom hos en annan av 80-talets hyllade tysksprakiga postmodernister, Botho Strauss, aer den knappa och konstaterande stilen pa samma gang magnetisk och en retsam paminnelse om hur befriande lite som blir kvar av vaerlden i ett vaerdekonservativt betraktande.En moerk natt laemnade jag mitt hus aer en saellsam roman som kraever att man gang pa gang goer uppehall i sin laesning. Texten goer motstand mot alla slags formuleringar kring vad det handlar om och pabjuder i staellet en stilla och meditativ akt, mellan bok och laesare. Garanterat tidloes kvalitet.Barbro Westling2000-11-13
Soek bland recenserade boecker!Skriv in valfritt soekord

EN UNA NOCHE OSCURA SALI DE MI CASA SOSEGADA
Peter Handke
Trad. de Eustaquio Barjau Riu
Alianza, Madrid, 2000
191 pags., 1.950 ptas.


Prima del calcio di rigorePeter Handke Traduzione: Bruna BianchiCollana: Universale EconomicaPagine: 152Prezzo: Euro 6,2In breveJoseph Bloch un ex portiere di calcio che, senza lavoro,vaga per Vienna e senza motivo, uccide la ragazza con cui ha passato la notte. Comincia la paura, una tensione simile a quella provata di fronte al calciatore pronto a tirare il calcio di rigore. Un racconto di suspence costruito con uno stile asciutto, da cui trasse un film il giovane Wim Wenders.Il libroLa riproposta di uno dei romanzi pi significativi dello scrittore austriaco. Un thriller dove la vera protagonista la paura di esistere, la paranoia dell'alienazione. Scritto nel 1970, Prima del calcio di rigore fu subito portato sullo schermo dal giovane Wim Wenders che ne trasse un film ossessionato dai temi che poi avrebbe ampiamente sviluppato: il viaggio senza meta, l'incomunicabilit , la cultura americana. Handke stato, proprio insieme a Wenders, tra i maggiori responsabili di una delle svolte pi significative della cultura tedesca. Una svolta in cui uno stile asciutto - minimalista ante litteram - coincide con un =fastidio= generoso nei confronti della realt , con una percezione essenziale degli stimoli emotivi e con un sottofondo =oscuro= che produce angeli e mostri. In questa atmosfera si svolge anche la storia di Josef Bloch, ex portiere di qualche fama che si trova senza lavoro, vaga per Vienna, uccide senza motivo la ragazza con cui passa la notte e da allora comincia a sentirsi accerchiato, spiato, seguito, e naturalmente colpevole. Come la paura del portiere di fronte al calciatore pronto a tirare il calcio di rigore, quella di Bloch una tensione spasmodica, un tentativo delirante di interpretare le mosse dell'avversario e di parare il colpo. Abile costruttore di atmosfere, Handke ci consegna un'opera con una formidabile suspense, con un senso agghiacciante e lungimirante delle sorti di una societe da cui pare impossibile fuggire.:L'ambulantePeter Handke Collana: Universale EconomicaPrezzo: Euro 6,2Il libroCon =L'ambulante= Peter Handke si cimenta in una storia giallache sintetizza tutte le storie gialle possibili. Quella dell'ambulante, onnipresente testimone che registra ogni minimo dettaglio del Delitto, al contempo una storia gialla e lo spaccato di un genere letterario. Infatti offre al lettore le classiche regole del gioco, senza esserne una parodia: ognuno dei dodici capitoli in cui suddivisa preceduto da una descrizione generale delle regole, alle quali poi si attiene la narrazione vera e propria. Le situazioni sono paradigmatiche: l'ordine apparente che precede il delitto, il disordine suscitato dal delitto, l'interrogatorio, l'inseguimento, lo smascheramento, la caduta del delitto nell'oblio e il ritorno all'ordine (E gi i bambini giocano al delitto...). Il lettore de =L'ambulante=, trasformato egli stesso in un testimone cui nulla deve sfuggire, non pu giungere a una soluzione definitiva perch le soluzioni definitive non esistono pi. L'ambulante, che scopre per caso il primo delitto, viene inseguito e torturato, e infine scopre un secondo delitto: colui-che-viene-da-fuori, lo Straniero che si trova coinvolto nella storia, solo una marionetta che Handke riveste incessantemente, in rapida successione, di panni sempre nuovi. Al lettore vengono forniti accessori adatti alle diverse storie (ad esempio tutta una serie di armi del delitto) e il lettore libero di scegliere se debba trattarsi di un delitto politico, di un delitto per rapina, un delitto sessuale...Viernes 28 de junio de 2002 CRITICANo hace falta hablarSe repuso con cambios en el elenco El Pupilo Quiere Ser Tutor, una obra de Peter Handke sobre las estrategias sutiles de la opresin.ASCETISMO. EN LASACTUACIONES DE CARLOS MORENO (EL PUPILO), Y LITO CRUZ, QUE REEMPLAZA A BIDONDE COMO EL TUTOR Palabras al margenSilencio e inmovilidad durante largossegundos instalan en la sala, desde el principio, una tensin expectante. Los dos personajes de la pieza estn en escena. Cerca del proscenio, sentado al umbral de una puerta, un hombre plido y desarrapado mira con desconfianza. En la penumbra del fondo, otro hombre panzn, cara colorada, cefo adusto, mirada vigilante permanece de pie, sosteniendo un zapallo. El hombrecito plido no lo ve pero parece se sabe mirado. Saca del bolsillo una manzana con movimiento inseguro; la muerde. El ruido de los dientes desgarrando la pulpa jugosa rasga el silencio, tan inquietante para el personaje como para los espectadores. Alguien tose en la sala; otro har crujir su butaca o estrujar imprudente un papelito de caramelo: cada vez, el hombrecito deja de masticar y mira con contenido sobresalto hacia el lugar de donde proviene el sonido. En todo parece esconderse una amenaza, y ese sentimiento se contagia a la platea. El clima se mantiene a lo largo de la hora que dura El pupilo quiere ser tutor, la obra de Peter Handke en la que su director, Lito Cruz, acaba de hacerse cargo del papel del tutor en reemplazo de Hector Bidonde, quien junto a Carlos Moreno como el pupilo integr el rubro original (1974) y el de la reposicin del ao pasado. Bidonde aportaba un perfil mas brutal; Cruz incorpora rasgos levemente siniestros. Ambos compusieron una imagen del poder a la vez arquetapica y reconociblemente humana. Una suerte de abstraccian a la que el autor dota de la apariencia de un tosco campesino que somete a un servidor ta mido y obscecuente.A lo largo del espectaculo, la relacian con el pupilo (un trabajo de denso, refinado, interior de Carlos Moreno) se va nutriendo de un crescendo de agresiones y humillaciones que no necesitan palabras. Ni siquiera hacen falta violencias fasicas demasiado explicitas. Amo y esclavo van enlazando sus propias contribuciones al irritante vanculo, hecho de gestos, miradas, posturas corporales, chasquidos manimos. Basta que el amo se corte las u as de los pies para que el pupilo se arrodille a juntar uno por uno los minnisculos desechos. Por su parte, el amo ostenta la propiedad de los recursos de supervivencia. Trae el alimento (un zapallo), prepara ostentosamente su cafe, domina los saberes necesarios (escribe, lee el diario, maneja el artefacto menico para cortar le a).La falta de palabras se suma a una interpretacin despojada, que prescinde tanto de los recursos del mimo (lugar comn en el teatro del silencio) como de la sobreactuacin. Lo que queda, es un remanente esencial que sintetiza pero no simplifica el tema del sometimiento. Y denuncia la perversa sutileza con que ese vnculo se disfraza y se potencia.O.C.EL PUPILO QUIERE SER TUTORAutor: Peter Handke Traduccin: Hedy CrillaElenco: Lito Cruz, Carlos MorenoEscenografa: Saulo BenaventeDireccion: Lito CruzSala: Andamio 90, Paran 660Muy bueno Copyright 1996-


A Palavra e o hiato
Nascido na Austria em 1942, Peter Handke
e um dos autores mais importantes e de maior sucesso da lingua alema da geracao do pos-guerra. Autor de romances, pecas teatrais e roteiros de cinema, teve seu primeiro romance publicado em 1966 pela editora alema Suhrkamp. Conquistou diversos premios de literatura, como o =Gerhard Hauptman=, em 1967, e o =Georg Buechner=, em 1973 que devolveu em 1992 em sinal de protesto ao retornar de uma viagem ao territorio servio bombardeado, apos intervencao da OTAN na Iuguslavia. A obra de Handke percorre um longo caminho em que curvas e espirais forcam o olhar, induzem-no ao encontro do que esta a vista. Sua escrita parece ansiar cada vez mais por precisao, dobrando em angulos desconhecidos, nos quais persegue a realidade da consciencia, apura o sentido e a memoria da fantasia. Para Handke, o momento do verdadeiro sentimento, da crua sensacao, e o do contemplar e ser contemplado, cuja unidade se encontra entre lingua e objeto, entre vida e biografia, entre descricao e paisagem... Por uma grande coincidencia e ironia tipicamente =handkiana= e que vivi essa experiencia do entre ao traduzir justamente este texto de Handke no qual, pela primeira vez o meu trabalho nao resulta em palavras, mas em movimento e acao, pois em cena nenhuma palavra sera dita! (Christine Roehrig)

Peter Handke e, como ele proprio assume, =um tipico filho de sua epoca=. Segundo Otto Maria Carpeaux, =o mais importante representante da geracao de 68 na Alemanha=.
Seu primeiro exito aconteceu com a peca-falada Insulto ao Publico, cinco anos em cartaz num unico teatro em Frankfurt. Polemico, Handke criticou veementemente a opcao preferencial pelo modelo realista por parte da geracao de seus pais, ao mesmo tempo em que rechacava as opcoes esteticas da esquerda estudantil. Ele proprio jamais se apegou a qualquer modelo, tendo-se experimentado livremente em poemas, narrativas, ensaios, pecas de teatro, roteiros cinematograficos, romances, aforismas, traducoes.
Mesmo sendo o autor de lingua alema mais traduzido entre nos no ultimo quartel do seculo XX, Handke ficou mais conhecido como o parceiro de Wim Wenders em O Medo do Goleiro Diante do Penalti, Movimento Errado e Asas do Desejo. Das pecas-faladas dos anos 60, em que a palavra assumia o papel principal, ao eloqueente silencio de =A Hora Em Que Nao Sabiamos Nada Uns Dos Outros=, Handke tem sido um dos mais criativos e instigantes autores teatrais de sua geracao. (Ze Pedro Antunes)

A Companhia
Com dois anos de existencia, completados em julho deste ano, a Cia Elevador de Teatro Panoramico vem se firmando como nucleo permanente de investigacao em linguagem teatral apropriando-se dos mais diversos temas para dialogar diretamente com o homem contemporaneo, propondo a juncao da verticalidade da pesquisa com a horizontalidade de sua abrangencia junto ao publico. O texto A Hora Em Que Nao Sabiamos Nada Uns Dos Outros foi escolhido justamente por nos proporcionar aplicacao plena de nossas pesquisas, deixando-nos livres para criar atraves de todas as =entrelinhas= propostas pelo autor, dentro de um espetaculo que se caracteriza como uma tipica =obra aberta=, e que resulta numa montagem de abrangencia universal. A Cia e composta de 14 atores, formados pelo Teatro-Escola Celia Helena, que ja desenvolvem um trabalho juntos a mais de cinco anos e tem por diretor Marcelo Lazzaratto. Dentre os trabalhos ja realizados pela Cia - em teatros como Sergio Cardoso, TBC e Centro Cultural - destacam-se o monologo Loucura, com Gabriel Miziara, o espetaculo infanto-juvenil A Ilha Desconhecida, de Jose Saramago que assistiu e considerou a peca =uma pequena maravilha= , A Maratona Mundial de Danca, de Alexandre Mate, e Uma Peca Por Outra, de Jean Tardieu, todos dirigidos por Marcelo Lazzaratto.

Indice


Sommaire A propos de Nuit
Commentaire de livre - Fiction Peter Handke PAR UNE NUIT OBSCURE JE SORTIS DE MA MAISON TRANQUILLET rad. de lallemand par G.-A. GoldschmidtGallimard, Paris, 2000194 p. ; 24,95 $ Dans sa version francaise, le dernier roman de Peter Handke comble difficilement les attentes quil cree. Que ce soit une question de traduction (G.-A. Goldschmidt a pourtant traduit la majorite des romans de lauteur) ou bien lecart entre le projet et sa realisation, il reste que lepopee existentielle annoncee par Handke nous laisse un peu de marbre. Lhistoire du pharmacien de Taxham possede pourtant des charmes bien a elle. Par le relais dun narrateur a qui lhomme a raconte ses excursions dans les forets puis aux frontieres de la folie, nous assistons ici au recit dune initiation onirique ou les notions de temps et despace, didentite et de realite sont completement destabilisees, faisant corps avec lindefectible euro-nevrose de lecrivain. Taxham, agglomeration dAutriche ou se melangent la campagne et la ville, est en fait une porte ouverte sur lespace imaginaire. Lors des vacances de sa femme, avec qui il entretient une relation platonique depuis plusieurs annees, le pharmacien mycologue derape subitement apres un hypothetique coup sur la tete, qui pourrait tout aussi bien etre le contrecoup dune operation recente. Des lors, les evenements senchaneront selon une causalite mysterieuse, reliee de facon souterraine au roman medieval quil etait en train de lire. En compagnie dun poete et dun ex-champion olympique, le pharmacien circulera dans une Europe prenant les dimensions de la Terre. Les villes rencontrees le long dune autoroute en boucles seront donc autant australiennes ou americaines queuropeennes, et cest une ambiance de festival et dapocalypse meles qui y regnera. Deux fois moins long que le precedent, Mon annee dans la baie de personne, ce dernier roman parat cependant plus laborieux, malgre son elan vers la poesie. Le pietinement narratif qui constituait en soi une intrigue redevient cette fois presque un defaut, et lequilibre entre emotion et raison est moindre. Le theme des champignons, fascinant dans Mon annee est ici moins fertile, plus pres du pretexte. Fable obscure a propos dune culture bouillonnant au bord de son propre vide, cette uvre agit davantage apres sa lecture, alors quon se demande toujours quelle peut etre la verite entenebree quelle tentait dagripper. Ce qui correspond un peu a letat final du narrateur : Et apres un long moment darret sur soi-meme une derniere recette : Necrivez que des histoires damour et daventures, rien dautre ! allait. Le silence se fit dans la maison. Mais il manquait encore quelque chose : je nai pas entendu se refermer la porte. Index Essais 81 | Index Fictions 81


=============================================
Article redige par Phil de Jonckheere Vous pouvez commenter cet article ou cet ouvrage sur le Forum : Actualite - critiques

Peter Handke Par une nuit obscure je sortis de ma maison tranquille Gallimard 98FPar une nuit obscure je sortis de ma maison tranquille est le recit dun homme, le pharmacien de Taxham, petite localite insignifiante et sans charme des environs de Salsbourg, a qui sera donnee la chance de retrouver son noyau, le centre de son etre,chance qui se presentera tour a tour sous toutes sortes de formes trompeuses ( meme celle dune femme belle et qui conduit un autocar ) mais quil parviendra neanmoins a saisir. Le pharmacien de Taxham, en se baignant dans des rivieres a leau glaciale, retirant ses chaussures pour aller pieds nus a loree des forets, mangeant indifferemment tous les champignons -meme et surtout les plus amers quil puisse trouver- nous emmene dans un voyage invraisemblable ou proche et lointain se cAFE toient jusqua se confondre, et ou legarement est le seul moyen fiable de sy retrouver. A force de coller bout a bout de minutieuses observations du reel dans ses manifestations les plus retranchees et inattendues, Peter Handke finit par creer un monde sur lequel rien de solide ni de tres definitif ne peut reposer,ou tout est tendu a se rompre. Son heros sy oriente grAce auxodeurs mais le lecteur a tout interet a abandonner toute boussole et a accepter de sy perdre tout a fait.Tant que lon garde le livre ouvert, cet univers assemble par Peter Handke pourrait etre celui dun mauvais ou dun bon reve, mais des que lon referme le livre, cest notre realite qui a prisun tour particulier avec des allures de cauchemar et de reve a la fois.On quitte la steppe du livre a regret. Tous les livres ont une fin. Celui-ci se prolonge au dela de ses pages,diffus.Extrait:Une eclipse de soleil fit aussi partie de la fete des rues, au premier instant, cette toute premiere entaille dans le soleil,un minuscule et fugitif coup de dents, dont la lueur et le flamboiement persisterent encore longtemps apres la fete en negatif sur bien des retines. ( page 114 )Phil de Jonckheere

Cuando el nino era nino,

las manzanas tenian olor a manzanas

Peter Handke

Handke, Peter

Cuando el nino era nino

iba con los brazos colgantes

queria que el arroyo fuera rio

que el rio fuera torrente

y este charco el mar


Cuando el nino era nino

no sabia que era nino

todo le parecia animado

y todas las almas eran un todo


Cuando el nino era nino

no opinaba de nada

no tenia ningun habito

frecuentemente se sentaba en cunclillas

depronto se echaba a correr

tenia un remolino en el pelo

y nunca posaba para tomarle una foto


Cuando el nino era nino

era el tiempo de estas perguntas

por que yo soy yo y no soy tu?

por que estoy aqui y por que no alla?

cuando empezo el tiempo y donde acaba el espacio?

es la vida bajo el sol tan solo un sueno?

lo que veo y oigo y huelo

no es solo la apariencia de un mundo frente al mundo?

realmente existen el mal y gente que es mala?

como es posible que yo, que existo

no haya sido antes de existir y que alguna vez yo,

que existo ya no sere quien soy?

Cuando el nino era nino

le costaba tragar las espinacas,

los chicharos, el arroz con leche y la coliflor al vapor

y ahora come todo, no solo por necesidad.

Cuando el nino era nino

alguna vez desperto en una cama extrana

y ahora lo hace seguido.

Muchas personas le parecian bellas

y ahora, solo en ocasiones de suerte.

Se imaginaba claramente un paraiso

y ahora, cuando mucho, lo adivina.

No podia pensar una nada

y hoy se estremece ante ella.

Cuando el nino era nino

jugaba entusiasmado

y ahora se concentra como antes

solo cuando se trata de su trabajo.

Cuando el nino era nino,

como alimento le bastaba

una manzana y pan

y asi sigue siendo


Cuando el nino era nino

las moras le caian en la mano

como solo ellas lo hacen

y asi sigue siendo.

Las nueces frescas

le escalaban la lengua

y asi sigue siendo.

En cada monte ansiaba

el monte mas alto

y en cada ciudad ansiaba

una ciudad aun mayor

y sigue siendo igual.

En la punta de un arbol

cortaba las cerezas

emocionado como

lo sigue estando.

Era timido ante los extranos

y lo sigue siendo.

Esperaba la primera nieve

y la sigue esperando.

Cuando el nino era nino

tiraba un baston como

lanza contra un arbol

y esta aun sigue

vibrando ahi.

______________________


 

Screen Shot: Hyper Lander 2 Classic

 

 

 

 

NARRATIVA
El austriaco Peter Handke situa su nueva novela en una Espana irreal

EFE


El austriaco Peter Handke, uno de los autores en aleman mas conocidos internacionalmente, publicara el proximo lunes su nueva novela que en esta ocasion trata de un viaje al centro del tiempo que se desarrolla en una Espana irreal, informaron a la prensa fuentes de su editorial Suhrkamp. La obra del polemico escritor se titulara =Der Bildverlust oder Durch die Sierra de Gredos (literalmente =La perdida de imagen o por la Sierra de Gredos=).

Handke, que vive en la localidad del extrarradio parisino de Chaville, ha escrito una novela que gira en torno al trayecto que emprende una mujer misteriosa, que tras ser estrella del celuloide se convierte en una magnate financiera destacada de una =ciudad fluvial del noroeste=. La protagonista pide a un escritor que escriba sus memorias y este intentara que incluyan, ademas de las historias superficiales de prensa rosa sobre la mujer, la manera como afronta su fracaso. La mujer, una banquera, se siente menos atraia por el mundo de las altas finanzas que por el de la =vida facil= y se embarcara en un viaje aventurero por un paisaje montanoso de dificil recorrido, en una Espana irreal, que mas se parece a uno balcanico, y que realizara en autobuses desvencijados y a pie.

Trabajosa de leer

En ese recorrido encuentra enclaves de refugiados o de gente segregada en los que se ensayan curiosos modelos de vida y sociedad. La protagonista permanece inaccesible, asi como quedan sin aclarar ciertos secretos de su vida, como que tenga un hermano que haya concluido una condena de prision por terrorismo y una hija perdida. Las 759 paginas del libro ofrecen mas escenas de visualizacion cinematografica que sus anteriores obras, opinan los criticos. Por el contrario, esta novela es igual de trabajosa de leer y tan poco relajante como las anteriores y, como ellas, contiene numerosas preguntas retoricas y expresiones creadas por el autor con las que queda subrayada su actitud de =yo soy el diferente=, afirman los expertos, que encuentran en ella tambien el atavismo y anacronismo propios de la obra literaria de Handke.

El mensaje de la novela es que la sociedad esta enferma por carecer de sentido y que la automatizacion de la vida hace que sufra de =perdida de imagen=, es decir, de incapacidad de tener una imagen de si misma, de vivir experiencias y de valorarlas, algo que es sustituido por las imagenes que crean los medios de comunicacion, que son aceptados sin resistencia Handke ha estado en los ultimos anos en el ojo del huracan mas por sus opiniones politicas que por su labor literaria desde que en 1996 protagonizo un escandalo internacional por su libro =Viaje de invierno a los rios Danubio, Sava, Morava y Drina o justicia para Serbia= en el que atacaba la obsesion antiserbia que el atribuye a parte de la prensa.

Un trotamundos

Ese escandalo gano fuerza cuando en abril de 1999 envio una carta al diario =Politika= de Belgrado en el que atacaba a la prensa y a los =grandes pequenos escritores=, desde Gabriel Garcia Marquez hasta el subcomandante Marcos, por su silencio ante los sucesos de Kosovo. Handke es critico, traductor, dramaturgo y guionista de filmes de Wim Wenders como =El cielo sobre Berlin=, =La mujer zurda= o =Fals=. Siempre ha sido un trotamundos que ha recorrido, con el cuaderno de notas en la mano, Espana, Japon, Estados Unidos, o la Eslovenia de sus antepasados, lo que explicaria su nostalgia de la ex Yugoslavia, cerca de cuya frontera, en la austriaca Carintia nacio en 1942.

Espana es tambien el escenario en el que Handke situo la obra teatral =Zuruestungen fuer die Unsterblichkeit= (literalmente =Aprestos para la inmortalidad=), un drama real de tema faustico. La accion de esta pieza teatral se desarrolla en el enclave espanol de Llivia, en los Pirineos, y es una diatriba contra la estrechez de miras de ese hipotetico enclave, que podria estar en otro lugar del mundo, por ejemplo en los Balcanes, o con el que podria aludir a Austria y a sus compatriotas, a los que acuso de provincianismo antes de exiliarse voluntariamente en Francia.

Handke dedico una prosa lirica a Llivia, enclave en el territorio frances que siguio perteneciendo a Espana pese a la incorporacion a Francia del resto de la parte norte de la Cerdana por el Tratado de los Pirineos de 1639, en su libro titulado =A favor de Tucidides=.


CARTA BREVE PARA UN LARGO ADIOS

Autor: PETER HANDKE
Editorial: ALIANZA
Paginas: 178
ISBN: 8420644188

El vagabundo rumiante

EDUARDO CHAMORRO


Peter Handke paso en su dia por ser el nino prodigio de la modernidad en su vertiente austriaca, e incluso fue visto por algunos criticos estadounidenses como un modelo de modernidad. La reedicion de sus novelas aclarara hasta que punto era acertada esa percepcion o si habria que matizarla y colocar al encartado en el esfuerzo por aprovechar los pasos de Thomas Bernhard o en la voluntad de ser el Klaus Kinsky de la novela centroueropea. Handke tiene mucho de cinematografico. Es gran amigo de Win Wenders, por ejemplo. Y lo mejor de este libro es una conversacion con John Ford, hasta el punto de dar la impresion de que alguien le encargo a Handke una entrevista con el director de La diligencia, y el escritor vagabundeo por Estados Unidos hasta que cayo en la cuenta de que el gran hombre del cine residia en California.

+Carta breve para un largo adios+ es la cronica de ese viaje desde un punto de vista rumiante. La cronica o el diario de un viaje absurdo, resuelta o planteado como una novela. El protagonista de esa apariencia de novela no viaja, en realidad, hacia un destino o hacia John Ford. Lo que mas obviamente hace es huir de una esposa que le envia postales del revolver con el que piensa saltarle la tapa de los sesos, o remedos de la bomba con la que piensa reventarle la vida.

Todo lo que el libro nos cuenta de ese viajero sin brujula se convierte, voluntaria o involuntariamente, en el catalogo de las razones por las que su esposa deberia haberlo fulminado hace tiempo. Ella se habria ahorrado un largo viaje, y el lector, una novela. Aun cuando la novela sea un diario, y el lector, un voyuer, un intruso en la errancia de un pobre vagabundo que reconoce su idiotez, que llora bajo cualquier instancia, y que cuando recala en la cabana donde vive su hermano un maderero solo alcanza a ver como este se oculta tras un matorral para bajarse los pantalones y mover copiosamente el vientre. Una vision ante la que el viajero gira sobre sus talones y reanuda su viaje. Luego aparece Ford, diciendo cosas algo inverosimiles.


Un viaje en coche

MARIANO ANTOLIN RATO


Peter Handke, hay que advertirlo enseguida, en algunas personas provoca un rechazo invencible. Pasa un poco como con su amigo el director de cine Wim Wenders, para quien Handke ha escrito algunos guiones. Una frase de uno o un plano del otro hacen que los lectores o los espectadores cierren el libro cabreados =y mucho=, o se larguen del cine procurando que todos los demas se enteren de que la pelicula les parece intolerable.

Ademas, para empeorar las cosas, la postura de Peter Handke en los conflictos de los Balcanes o esas espantosas matanzas entre vecinos que se llaman conflictos y producen cadaveres conocidos como danos colaterales no coincide con la mayoria democratica. Tal vez se deba a cuestiones familiares, a que su madre es serbia. En cualquier caso, publico un libro que provoco tremendas polemicas, a las que el propio Handke no dudo en entrar al trapo con sus colaboraciones en la prensa.

Pero ademas de todo eso, Peter Handke, un austriaco nacido en 1942, es una de las grandes figuras y mas conocidas de la literatura alemana contemporanea. En Espana desde la traduccion de sus primeros libros, alla por los primeros anos 70, ha contado con unos miles de lectores muy fieles. Sus novelas y ensayos se han editado regularmente, y producen ataques de entusiasmo.

A Handke tambien le gusta Espana bueno, si a Handke le gusto algo mucho, que es dudoso, y la ha recorrido con frecuencia. En su +Ensayo sobre el jukebox+ incluso confiesa que es un hincha fervoroso del Numancia, de Soria, ciudad donde residio un tiempo.

Tiene titulo espanol su ultima novela traducida. +En una noche oscura sali de mi casa sosegada+ pertenece a un poema de san Juan de la Cruz, un poeta, por cierto, que, a pesar del titulo de santo que ostenta y lo que hayan ensenado los profesores con prejuicios, merece una relectura. No decepcionara, seguro, porque su misticismo tan poco beato arrastra a viajes mentales por encima de los techos conocidos.

La novela de Handke trata de un viaje en coche. A veces suena a +thriller+, pero no solo produce emociones superficiales. El protagonista, que vive cerca de la ciudad austriaca de Salzburgo, hace un viaje al otro lado de una frontera. Lo que le pasa durante su constante movimiento en compania de un esquiador muy famoso hace anos, un poeta que busca a su hija y una mujer a la que persigue y le persigue, levanta ecos de historia inmemorial. Se convierte en relato de aventuras donde queda en juego algo mas que el final con su solucion, feliz o desgraciada. Sus referencias al presente a veces sorprenden, porque el lector cree encontrarse en un territorio mitico, y resulta que las cosas suceden ahora mismo.

Handke utiliza su caracteristico estilo preciso, tenso, que remite al de la novela negra americana, de la que se confiesay se not un gran admirador. Una de sus mejores novelas anteriores se titula +Carta breve para un largo adios+, que voluntariamente suena a Raymond Chandler
.

+En un noche oscura...+ pertenece a esa clase de novelas, las mejores Handke tambien las tiene poco atractivas. Es concisa y, simultaneamente, esta hecha a partir de consideraciones marginales. No consigue, sin embargo, los momentos emocionalmente autobiograficos y Handke nunca niega que habla de si mismo de su anterior novela mas dispersa, +El ano que pase en la bahia de nadie+ (tambien en Alianza) con protagonista casado un tiempo con una mujer nacida en Gerona, ciudad que motiva opiniones precisas, y dificiles de digerir.

 

 

Screen Shot: Hyper Lander 2 Classic